Sterf aan Depressie

Vandag word ‘n baie goeie vriend se broer begrawe.  Die skok en hartseer vir daardie familie vandag, is iets wat geen mens toekom nie.  Behalwe vir die verlies van ‘n man, seun en broer, moet hulle ook die skok verwerk van ‘n persoon wat aan depressie gesterf het, of soos ons dit noem, selfmoord.  Die “waaroms” en “het ek maars” is eindeloos.  Maak nie saak hoeveel keer daar vir hulle gesê word dat daar nie blaam by hulle lê nie, sal hulle vir nog ‘n lang tyd hulself verwyt vir iets wat hulle nie kon keer nie.

Ons word grootgemaak met die idee dat selfmoord die een sonde is wat nie vergewe kan of sal word nie.  Altans, dit is hoe ek grootgeword het.  Eers baie jare later, toe ‘n goeie vriendin se jong seun himself in hul motorhuis vergas het, het ‘n Anglikaanse priester by sy begrafnis gepreek oor “die dood van ‘n depressielyer”.  Hierdie preek het my wyer laat dink en uiteindelik het ek besef dat ons selfmoord uit die verkeerde oogpunt benader.

Depressie is gewoonlik die aanloop tot selfmoord.  Ek kan regtig nie aan enige ander oorsaak dink nie.  Ja, daar is seker vele ander simtome, maar ek glo dat elk van hierdie simtome spruit uit depressie.  Depressie op sigself is iets wat nie baie mense werklik verstaan nie.  Die algemene prentjie van ‘n depressielyer is van ‘n persoon wat heeldag met ‘n lang gesig rondloop en sug of treur, of watookal.  Dit is nie waar nie.  Daar is ernstige depressie-gevalle waar self hul eie huismense nie agterkom dat daar fout is nie.

Depressie kan so geleidelik homself in iemand se lewe kom inwurm en vestig dat niemand sal agterkom wat aangaan nie.  Na ‘n klompie maande, of selfs jare sal iemand dalk opmerk dat Piet of Anna baie stil geword het, maar dit maar net aanvaar as ‘n teken van groei of grootword, of ouderdom.  Tog is daardie persoon stilletjies aan die sterf, sonder dat hy of sy self verstaan wat aangaan.  Teen die tyd dat daar opgemerk word dat daar ernstige fout is, is dit gewoonlik te laat.

Sou iemand vir ure in die son lê en “tan”, velkanker kry en uiteindelik daardeur omkom, sou niemand dink dat sy dood ‘n sonde is nie.

Sou iemand HIV besmet word en later aan VIGS sterf, sou niemand dink dat sy dood sonde is nie.

Sou iemand homself oor jare vergryp aan sulke lekker vet steaks en biltonge en skieling aan ‘n hartaanval sterf, sou niemand dink sy dood is ‘n sonde nie.

Sou iemand 30 sigarette ‘n dag vir 30 jaar lank rook en aan longkanker sterf, sou niemand dink sy dood is ‘n sonde nie.

Sou iemand ‘n gewoonte daarvan maak om te jaag en sy band op 160 km per uur bars en hy kom om in die daaropvolgende ongeluk, sou niemand dink sy dood is sonde nie.

Sou iemand lekker partytjie hou en slinger, slinger op pad huis toe, homself te pletter ry teen ‘n boom, sou niemand dink sy dood is sonde nie… en so kan ek aangaan en aangaan.

Waarom dan, wanneer iemand as gevolg van ernstige siekte (depressie), net nie meer  kans sien om met die lewe aan te gaan, en selfmoord pleeg, sien ons sy dood as sonde?

In elke geval, wie van ons weet regtig hoe hoog, wyd, diep en breed die Genade van God is.  Na alles, is Hy tog die Een wat alles sien, ook die hart en oortuigings van daardie mens wat sy eie lewe neem, en wie weet wat daardie persoon se laaste hulproep dalk was.  Kan ons dan nie ook maar ‘n bietjie meer genadig optree teenoor die nagedagtenis van die persoon wat aan depressie sterf nie?

Ek vra maar net.